Valpolicella is een bekende wijnproducerende regio in de provincie Verona, tussen de uitlopers van de Alpen en het Gardameer (Lago di Garda) in de Noord-Italiaanse regio Veneto.
Rode wijnen met het label "Valpolicella" worden meestal gemaakt van de druivenrassen Corvina Veronese (40-70%), Rondinella (20-40%) en Molinara (5-20%). De wijnboer kan ook tot 15% aanvullende variëteiten toevoegen, waaronder Rossignola, Negrara, Trentina, Barbera en Sangiovese.
Veel andere wijnsoorten worden ook in dit gebied geproduceerd, waaronder een zoete dessertwijn genaamd recioto en Amarone, een rijke, volle wijn gemaakt van gedeeltelijk gedroogde druiven.
Meest basale Valpolicella's zijn lichte tafelwijnen vergelijkbaar met Beaujolais nouveau, en in feite - terecht of niet - delen ze dezelfde reputatie als niet-zeer serieuze wijnen.
Volgens een vriend van mij die een wijnwinkel beheert in New Jersey, denken de meeste buitenlandse consumenten niet zozeer aan Valpolicella - ze zien het als een lichte, fruitige rode wijn met weinig karakter of finesse. Het probleem is ernstig genoeg dat sommige wijnhuizen hebben genomen om hun namen in grote letters af te drukken en hun best doen om het woord 'Valpolicella' te verbergen.
Het is jammer, want er is nogal wat aan deze wijn, en het kan heerlijk zijn. Als een algemeen kenmerk hebben de wijnen de neiging levendige tot krachtige boeketten te hebben, vol te zitten in de mond met goed fruit, fluweelzacht en een aangename afdronk te hebben.
Ze zijn ook minder tanninerijk dan wijnen uit de regio's Toscane of Piemonte.
Tot op details komen :
- Valpolicella Classico is waar de meeste buitenlanders aan denken als ze Valpolicella denken. Het is een lichte, alledaagse drinkwijn, meestal gefermenteerd in staal, bewaard in tanks en vervolgens gebotteld in de lente. Het heeft de neiging om een levendig boeket te hebben, met bloemtonen en hints van kersen- of bessenvruchten - dit is absoluut een aromatische wijn. In de mond is het licht, fruitig en heeft het een aangename zuurgraad waardoor het een cleane afwerking heeft. Niet veel op het gebied van tannines. Het moet worden geserveerd met voorgerechten - pasta met vlees-gebaseerde sauzen en soepen, of plantaardige voorgerechten.
- Valpolicella Classico Superiore is een heel ander dier dan het bovenstaande. Hoewel het van dezelfde druiven is gemaakt, wordt het minstens een jaar in hout gerijpt; het komt meer gestructureerd en interessant naar voren en bereikt in sommige gevallen grote hoogten. Het hout kan grote botti of kleinere barriques zijn , die sommige producenten gebruiken om tannines aan de wijn toe te voegen. Er is een zekere controverse met betrekking tot dit punt, omdat Valpolicella een kenmerkend bloemig-fruitig boeket heeft dat gedeeltelijk wordt overschaduwd door de vanilletonen die door barriques worden toegevoegd. Daarom zullen de meer traditionele wijnhuizen ze niet gebruiken. In plaats daarvan, om tannines aan de wijn toe te voegen, geven ze deze door aan de schillen en zaden die overblijven na de vergisting van Reicioto (meer hierover verderop). De verkregen tannines zijn licht en hebben de neiging om goed afgerond te zijn, terwijl de schillen meer aromaten aan het bouquet overgeven en intrigerende complexiteiten toevoegen aan de wijn in de mond. Deze techniek, die uniek is voor Valpolicella, heet Ripassa en kan wonderlijke resultaten geven. Hoewel Valpolicella Classico Superiore gedronken kan worden tijdens een maaltijd, zal het het beste gaan met meer betrokken voorgerechten, bijvoorbeeld gebraad.
- Recioto della Valpolicella is een van de grootste en vreemdste wijnen van Italië. Het is gemaakt van rode druiven geoogst en vervolgens gedroogd tot in de late herfst als de verdamping hun suikers aanzienlijk heeft geconcentreerd en er een verscheidenheid aan metabolische veranderingen heeft plaatsgevonden. Na de gisting wordt de wijn gerijpt in vaten of barriques en vervolgens gebotteld. Klinkt eenvoudig, maar wat naar voren komt is een "verleidingswijn" (ik citeer hier een dikke Italiaanse wijngids), een purperrood, inktzwart geschenk van de goden met gestoofde kersen op de neus, vermengd met kruiden en hints van zoethout. In de mond is Reicioto zoet, met prachtige fruitsmaken en goed afgeronde tannines die het een fluwelen textuur geven. De afwerking is aanhoudend en schoon. Oh ja - Reicioto is ook sterk, tenminste 14% alcohol. Het past goed bij elegant gebak, en sommige suggereren ook Gorgonzola Dolce. Na de gisting wordt de wijn gerijpt in vaten of barriques en vervolgens gebotteld. Klinkt eenvoudig, maar wat naar voren komt is een "verleidingswijn" (ik citeer hier een dikke Italiaanse wijngids), een purperrood, inktzwart geschenk van de goden met gestoofde kersen op de neus, vermengd met kruiden en hints van zoethout. In de mond is Reicioto zoet, met prachtige fruitsmaken en goed afgeronde tannines die het een fluwelen textuur geven. De afwerking is aanhoudend en schoon. Oh ja - Reicioto is ook sterk, tenminste 14% alcohol. Het past goed bij elegant gebak en sommigen suggereren ook Gorgonzola Dolce.
- Recioto Amarone is de droge versie van Reicioto. De neus is verbazingwekkend ingewikkeld: warm, oud, met gestoofde kersen, zoethout, hete stenen en tal van andere dingen. Kortom, boeiend en geweldig. In de mond is de wijn weelderig met intense fruitsmaken en bittere ondertoon (amaro betekent bitter), en is het Italiaanse woord avvolgente ("omhullend") - het is alsof je wordt geknuffeld. De tannines zijn fluweelzacht en de afwerking verbazingwekkend persistent. Nogmaals, het is een sterke wijn. En nogmaals, er zijn twee productiescholen: degenen die barriques gebruiken en degenen die dat niet doen. De wijnen van de eerste hebben een aantal geroosterde toetsen van vanille in het bouquet, met misschien een vleugje specerijen, terwijl die van de laatste een breder scala aan fruitgeuren hebben. Om eerlijk te zijn, vind ik ze allebei leuk. In termen van serveren gaat Amarone goed samen met complexe en betrokken vleesgerechten, en met name met kazen. Vooral in de leeftijd van degenen, en ik kreeg te horen dat ik het moest proberen met Gorgonzola Piccante, die nogal op Roquefort lijkt.
Er zijn veel verschillende producenten. Tot de beste behoren: Quintarelli, Bertani, Masi, Tommasi, Zenato, Tedeschi, Tommaso Bussola, Lorenzo Begali, Allegrini, Igino Accordini, Sartori, Nicolis, Degani, Guerrieri Rizzardi, Monte Cariano en Santa Sofia, om er maar een paar te noemen.
Als laatste opmerking, kunt u zich afvragen over de opbrengsten in de wijngaard. Voor basis Valpolicella Classico is de toegestane opbrengst 120 kwintaal per hectare (ongeveer 5 ton per hectare), met een opbrengst in wijn van 70%. Dit is hoog en het is geen verrassing dat producenten die de opbrengsten naar de toegestane limiet duwen, wijn maken. De betere producenten hebben lagere opbrengsten voor hun Valpolicella Classico, in de orde van grootte van 70 quintals per hectare, en verhoudingsgewijs lagere opbrengsten voor Valpolicella Classico Superiore. Voor Recioto en Amarone dalen de opbrengsten tot 40 kwintaal per hectare (ongeveer 1,5 ton per hectare). In beide gevallen wordt het gewicht van de druiven verder verminderd door verdamping, dus er wordt ook erg weinig van gemaakt. Het paradijs moet immers in kleine slokjes worden genuttigd.