Sanddabs zijn gemaakt voor de Skillet:
Sand dab: Zelfs de naam klinkt schattig. Scharren zijn de kleinste platvis die we gewoonlijk eten, en er zijn varianten van deze kleine botten over de hele wereld. Hoewel er maar weinig mensen ze eten in de Atlantische Oceaan, zijn gefrituurde sanddabs aan de Pacifische kust van Amerika (soms worden ze als één woord gespeld) een regionale delicatesse.
Zanddeeltjes zijn over het algemeen minder dan een pond - soms kleiner dan een halve pond - en zijn een overvloedige bewoners van zanderige bodems langs de kust.
Ze eten schaaldieren en weekdieren, en hebben dus een zoete, zachte textuur die ongewoon vochtig en mild is.
De visserij in Californië is duurzaam, hoewel de meeste worden gevangen door bodemtrawlvisserij, die, hoewel beter dan trawlvisserij over een rotsachtige bodem, nog steeds niet goed is voor het milieu. De meeste watchdog-groepen noemen sanddabs als een "goede" keuze.
Vanuit het oogpunt van eten, zijn scharren eigenlijk lekkere visrituelen. De meeste zijn te klein om goed te kunnen fileren, dus koken kookt ze in het algemeen door ze te schalen en te strikken, en dan hun hoofd af te nemen; sommige koks (inclusief mijzelf) verwijderen ook de vinnen.
Dit maakt het schar makkelijk te eten. Je eet ze op door je vork op de plaats te houden waar de ruggengraat is, en dan het vlees naar buiten te duwen. Doe het goed en je krijgt geen botten in je mond en aan het einde van de maaltijd heb je een schone Sanddab-wervelkolom.
Braden of bakken is de belangrijkste kookmethode voor schar. Je kunt ze ook roken (hoewel zanddeegjes mager zijn), bak ze, rooster ze of bak ze in de oven.
Ik heb nog nooit een gestoomd sanddab-recept gezien, maar ik veronderstel dat je deze kleine vis ook kunt stomen.
Scharlaken worden bijna altijd vers en heel verkocht, dus laat je visboer ze voor je schoonmaken als je kunt, en eet ze binnen een dag of twee van kopen of vangen.