Vederachtig dille-onkruid brengt de smaak van de lente naar de tafel
Dille-wiet doet van nature denken aan augurken. Geen wonder dat Amerikanen elk jaar meer dan 2,5 miljard pond per jaar consumeren, waarbij koosjere dille de favoriete variëteit is. In Europa en Azië is dille lang een basiskruid geweest , dat in de Scandinavische landen sterk geassocieerd is met zeevruchten. Oost-Europese immigranten naar de Nieuwe Wereld brachten veel traditionele recepten met dille.
De dunne, gevederde groene bladeren worden het aromatische kruid genaamd dille-wiet (of dillweed) en de ovale platte zaden het meer doordringende kruid dat wordt aangeduid als dillezaad.
Dille is eenvoudig thuis te kweken in de tuin of in containers. (Als u zelf groeit, wees u ervan bewust dat de volwassen zaden giftig zijn voor vogels.) Zodra de eetbare witte of gele bloemen verschijnen, stopt de plant met het produceren van de bladschijfjes. Maar je kunt de bloemen toevoegen aan augurkpotjes voor een visuele verrassing of ze gebruiken om een salade te garneren. En als je dillezaad wilt oogsten, moet je de bloemgroei stimuleren.
Oorsprong van Dill Weed
Botanisch bekend als Anethum graveolens behoort dille tot dezelfde familie als peterselie en selderij, hoewel het de enige soort van zijn geslacht is. Het is inheems in de oostelijke mediterrane regio en West-Azië. Het woord dille komt van het oude Noorse woord dylla , dat betekent te kalmeren of te sussen. Het dateert ongeveer 3000 v.Chr. Schriftelijk toen het een vermelding kreeg in Egyptische medische teksten.
In de 1e eeuw Rome werd dilleonkruid beschouwd als een gelukssymbool. Oude Egyptenaren gebruikten het om heksen en als afrodisiacum af te weren.
Voor Grieken betekende dill rijkdom. Veel culturen hebben het gekweekt voor medicinale eigenschappen, vooral het vermogen om een zieke maag te kalmeren. Het wordt zelfs vermeld in de Bijbel. Puriteinen en Quakers gaven hun kinderen dillezaden om op te kauwen in de kerk als eetlustremmer. Moderne wijsheid geeft het dillezaad krediet als een luchtverfrisser en antibacterieel, en het wordt verondersteld de melkproductie te stimuleren bij vrouwen die borstvoeding geven en koliek verlichten.
Gebruik van Dill Weed
De smaak van dille-wiet lijkt op de zoethoutachtige smaak milde karwij of venkel. De plant wordt namelijk vaak verward met venkelbladeren. Voeg aan het einde van het koken verse dille-wiet toe om de smaak en kleur te behouden. Dillezaden kunnen in een eerder stadium worden gemalen of gemalen of geheel worden opgenomen omdat warmte de smaak echt naar voren brengt. De smaak van verse dille-onkruid draagt niet over aan het gedroogde kruid, hoewel het verkrijgbaar is in specerijenafdelingen van supermarkten.
Buiten het gebruik als een beitskruid, heeft dillewier een natuurlijke affiniteit met courgette en zomerpompoen, asperges en spinazie. Het is een aanvulling op koudwatervissen zoals haring en zalm en is een opvallende verschijning in recepten voor Borsjt . Het voegt een onmiskenbare smaak toe aan salademixen en komt vaak voor in tzatziki , naast andere klassieke Griekse gerechten.